गुरुवार, ११ मे, २०१७

 

#काहीबाही ४ - निरर्थक

       कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत    
त्याला त्याचीच लाज वाटू लागली, स्वतःच्या नैतिक जवाबदारीची वेस ओलांडून तो केंव्हाच असंख्य प्रकाशवर्ष दूर निघून गेला होता.
बोथट झालेल्या जाणीवा कधीच स्वतःच्या निष्क्रियतेच्या काळजाचा ठाव घेऊ शकल्या नव्हत्या. मनातली सल कुरूप होऊन साऱ्या मनाला उध्वस्त करू पाहतेय आणि हा पश्चतापचं रुचिक टाकून कुरूप बरं करण्याचा निरर्थक प्रयत्न करु पहातोय.भेगाळलेल्या जन्माचा उत्तरार्ध अजून कोणत्या यातना देणारे काय माहित.
या साऱ्या जन्माच्या तात्विक आणि शब्दरंजित वाक्-दृक् यातनांचा लेखाजोखा नजरेसमोरून जात नव्हता आणि तो सूर्याजन्माच्या आधीपासून सताड उघड्या डोळ्यांनी झोपायच्या प्रयत्नात स्वतःच्या नेणिवांना कुरवाळत या कुशीवरून त्या कुशीवर वळतोय.

©संदेश मुळे
Share:

मंगळवार, ९ मे, २०१७

 

#काहीबाही ३ - पावसाळलेला मी

       कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत    
वळवाच्या पावसाचा पडणारा प्रत्येक थेंब उन्हांनं रापलेल्या मनाला आणि शरीराला एवढा सुखावून जातो कि वाटतं बस् हाच तो परमोच्च क्षण ज्यासाठी आपली मनं युगानुयुगं आतुरली होती, हीच ती वेळ जेंव्हा स्वतः स्वैर वाऱ्यावर स्वार होऊन दशदिशांवरून येणाऱ्या वर्षाशरांनी घायाळ व्हावं, त्याला मिठीत घेऊन तसंच पडून राहावं अंगअंग शहारुन जात नाही तोपर्यंत.पण आजूबाजूला सारे तत्वज्ञानी येणाऱ्या पावसाचा एकही थेंब शरीरावर पडू न देता आडोशाला जाऊन शाश्वत-अशाश्वताच्या, द्वैत-अद्वैताच्या, सगुण-निर्गुणाच्या गप्पांपासून पाऊस पडण्या मागच्या (ऐकिवातील) विज्ञानापर्यंतच्या कथा एकमेकांच्या गळी उतरवण्याच्या अनाठायी प्रयत्नात दिसतायत. मनाची आणि घराची कवाडं बंद करून पावसाच स्वागत करणाऱ्यांनो, तुम्ही तसेच भिंतीआड छपराखाली निश्चळासारखे पडून रहा, याद राखा जर तुम्ही पावसाला नुसता ऐकण्याचा जरी प्रयत्न केलात तर, तर तो कर्णमधुर स्वर पेलवणार नाही तुमच्या नाजूक कर्णपटलांना. त्यापेक्षा कोंडून घ्या स्वतःला अशा अंधाऱ्या कोठडीत जिथे हे स्वर्गीय सुख कधी फिरकणारही नाही. मी मात्र आभाळानं मायेने शिंपडलेले पाण्याचे टपोरे मोती सर्वांगाने झेलून घ्यायच्या प्रयत्नात सुखासीन चिंब भिजून, पाणी आणि तप्त मातीच्या सुवासाने भारून गेलेल्या हवेला मुक्तपणे लपेटून घेताना माझा मलाच दिसतोय.

©संदेश मुळे
Share:
 

#काहीबाही २ - निद्राराक्षस

       कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत    
रात्रीच्या उदरात दडलेले शांततेचे भेसूर आवाज ऐकण्याचा मोह अनावर होऊ लागला ना की समजाव कि मागचे कितीही लक्ष जन्म कुणीही असलो तरी किमान या जन्मी तरी सटवीनं निशाचराचंच भाग्य पाचवीला पुजताना कापाळी लिहिलेलं आहे.
आता कृष्ण पक्षातील चंद्र अमावस्येची ओढ लागून सूर्याविना काळ्याशार अंधारामध्ये कुठे गडप झालेला आहे देव जाणे. शुक्ल पक्षातील प्रतिपदेशिवाय त्याला आता हुंकार फुटणे केवळ अशक्य.
तसंही निशाचराला कुठे कुण्या प्रकाशाच्या मेहेरबानीची गरज असते म्हणा.
या क्षणी रात्र अजून गहिरी होत चाललीय, अढळ ध्रुव सुद्धा झोपेने पेंगुळल्या सारखा नभांगणावर डुलक्या घेतोय.
सध्या तरी माझ्या श्वासाशिवाय कोणताच आवाज माझ्या कानाचे पडदे भेदून आत जातोय असा वाटत नाहीये. पहाटेचा प्रहर सुरु व्हायला लागला तरी रात्रीचा मोह काही सुटेनासा झालाय.
मनामधल्या व्योमातून अंतराळाच्या शेवटापर्यंत हि रात्र भरून आहे. अगदी ओतप्रोत.
मी निशाचर गुडघे पोटात घेऊन रात्रीच्या कुशीत निजलोय, ती आपल्या काळ्या कभिन्न हाताने मला थोपटून शांततेची अंगाई गातेय आणि मी अनंत काळचा जागा असल्या सारखा उजेडाची स्वप्नं पाहत सुखानं झोपी गेलेलोय.

© संदेश मुळे
Share:

सोमवार, ८ मे, २०१७

 

#काहीबाही १ - संध्यास्वप्न..

       कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत    
मि गगनाला गवसनी घालायला निघालोय, उत्साह शिगेला पोहोचला आहे.
पण आता तो तात्पुरता वाटायला लागलाय. 
दोन क्षणांचा उत्साह, बाकी क्षण फक्त निरुत्साह गिळून निपचित पडलेल्या अजगरासारखेच...
आता सगळा प्रवास सुर्यमालेतील कोणत्यातरी कृष्णविवरातुन होतोय असे भास होतायत..
अचानक आकाशगंगेतील तारका जेव्हा पायाखालून जायला लागल्या तेव्हा निरुत्साह झुगारून, उत्साह आणि भिती हातात हात घालून जिव्हरी थैमान घालायला लागले,
समोरच्या ढगांवरुन विजांचा थयथयाट चालला आहे ना अगदी तसाच.
एका क्षणात सारं आयुष्य नजरेसमोरुन धावत गेलं...
विद्युत वेगानं भीतीचा लवलेश मस्तकातुन काळजाकडे त्याची लय चुकवायला धावतो न् धावतो तोच...अंगावर आलेल्या शहाऱ्यांमुळे संध्यास्वप्नातुन जाग आली....

© संदेश मुळे 
Share: